Όψεις μιας πόλης, που έβλεπε τα πλοία να περνούν...

Το αβαθές των νερών της λιμνοθάλασσας, δυσκόλευε πάντα την πλεύση μεγάλων σκαφών. Οι τεχνητές εκβανθύσεις που έγιναν από πολύ παλιά και τελειοποιήθηκαν κατά την Ενετοκρατία (οι Βενετοί ήταν έμπειροι σε λιμενικά έργα και στη διαμόρφωση λιμνοθαλασσών), επέτρεψαν να αναπτυχθεί το εσωτερικό λιμάνι του Αιτωλικού στο οποίο γινόνταν διακίνηση των αγροτικών και κτηνοτροφικών προιόντων της ενδοχώρας της αιτωλικής γης. Σήμερα βούλκος παντού και μπάζα ...Σήμερα κινδυνεύουν να πέσουν και τα γεφύρια μας...

Για τα κανάλια που ακολουθούσαν τα μεγάλα πλεούμενα μας πληροφορεί η Σ. Κ. Αλεξανδροπούλου: " Στον μυχό της λιμνοθάλασσας, στην θέση Άη Ταξιάρχες Αιτωλικού, επισημάνθηκε μυκηναικό λιμάνι (2η π.χ. χιλιετία) με πιθανές εμπορικές σχέσεις με την Αίγυπτο, εξυπηρετούμενο ασφαλώς από κάποιον δίαυλο που θα διέσχιζε την λιμνοθάλασσα από το νότιο άκρο της, στον Πατραικό, έως το βορειότερο σημείο της, όπου και η μυκηναική θέση.

Διατηρούνται ακόμη ίχνη του διαύλου που κατέληγε στο λιμάνι της ελληνιστικής Πλευρώνος. Εχρησιμοποιείτο μέχρι την Επανάσταση. Κύριος δίαυλος, που είχε εξυπηρετήσει και παλαιότερες εποψές, συγκεκριμένα την Βυζαντινή και την Τουρκοκρατία, υπήρξε, μέχρι τελευταία, ο του Αιτωλικού. Η πόλη αυτή ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της περιοχής των λιμνοθαλασσών ήδη στον 12ο αι. Αυτό το κανάλι μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο των μεταχριστιανικών χρόνων και πιθανως σε πολά σημεία ακολουθούσε ακριβώς το αρχαίο που κατέληγε στη μυκηναική θέση. Το αυλάκι αυτό ανιχνεύεται και σήμερα, μόνο μέσα σ' αυτό μπορούν τώρα να πλέυσουν οι μεγαλύτερες βάρκες (πρυάρια) κι' εχρησιμοποιείτο μέχρι τισ παραμονές του Β' Παγκοσμίου πολέμου από σκάφη που "μέχρι και με δύο άλμπουρα πήγαιναν στο Αιτωλικό" Και για τον 15ο αι υπάρχει μαρτυρία: περί το 1406, γιατην πολιορκία και την παράδοση του Αιτωλικού, ο Κάρολος Α' Τόκκος

"τα πλευτικά του έδωσεν λαόν και τζακρατόρους,

τον πύργον του Ανατολικού να υπά να πολεμήση

στην θάλασσαν ευρίσκεται ο πύργος

..................................................................

όπως να περιπλεύσουσιν εκ τα στενά κανάλια..."

Κ. Σ. Αλεξανδροπούλου, Νότια Αιτωλία, Το οδικό δίκτυο έως τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, Αθήνα 1993

H φωτογραφία δείχνει μιαν εικόνα της εμπορικής κίνησης στη δυτική παραλία του Αιτωλικού, την δεκαετία του 1930. Η συγκεκριμένη retro φωτογραφία, οι προηγούμενες και όσες ακολουθήσουν παραχωρήθηκαν στο etoliko artis με προυπόθεση τη δημοσίευσή τους από κάποιο συμπολίτη μας...για να γνωρίζουν όσοι δεν πρόλαβαν και νοσταλγώντας να θυμούνται οι παλιοί...

Όψεις μιας πόλης: πλωτή Λαική Αγορά.

Το ξεφόρτωμα των καρπουζιών γίνεται στην προκυμαία που σήμερα καταλαμβάνει το μικρό πάρκο, δίπλα στο ΚΤΕΛ. Εκεί που κάθε Παρασκευή έχουμε Λαική Αγορά, στην είσοδο της πόλης.Σήμερα οι μεταφορές γίνονται με αυτοκίνητα - κανένα πλεούμενο δε συμμετέχει. Και πως άλλωστε, αφού λιμάνι δεν υπάρχει... Κι όμως ακόμη και τώρα μικρές γαίτες και πρυάρια ξεφορτώνουν τους μόχθους των ψαράδων στις ακτές της λιμνοθάλασσας, όπως τότε, το '50, το '60, το '70...

Όψεις μιας πόλης: πλωτή Εξέδρα.

Βρισκόμαστε στην αρχή των δυτικών γεφυριών, πρίν φτάσουμε στα πέτρινα στηθαία τους. Στο βάθος δεξιά, το κτίριο του Δημοτικού Περιπτέρου "Εξέδρα" και μπροστά η πέτρινη προκυμαία της, με τα σκαλοπάτια και τις τετράγωνες κολώνες που οριοθετούσαν τη μικρή αυλή του κυριακάτικου καφέ περασμένων εποχών... Μέχρι εκεί έφτανε τότε η θάλασσα. Τότε, γιατί σήμερα...τίποτε δεν μας φτάνει.

Πνευματική Αιτωλοακαρνανία...

"Παρά τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες η Αιτωλοακαρνανία παρουσιάζει μια χαρακτηριστική, ιστορική, κοινωνική ενότητα - εδώ διαπλέκονται φυσικές αντιθέςεις: θάλασσα-βουνό, χλωρά-ξερά, σμίγουν εδώ κοινωνικές διαστρωματώσεις: αγρότες-αστοί-κτηνοτρόφοι-υπάλληλοι-έμποροι. Και στην κορυφή του γίγνεσθαι αυτού, ιδού και φαίνεται το λαικό-καλλιτεχνικό πνεύμα, σαν φωτιά ζωντανού ηφαιστείου.


Και αναφαίνεται ο ποιητής, ο επιστήμονας, ο μουσικός, ο γλύπτης, ο ζωγράφος, ο πεζογράφος.


Ιδού και αναφαίνονται θέατρα, πνευματικά κέντρα, ηθοποιοί.


Αναπτύσονται συλλογικές, πολιτιστικές δημιουργίες, παράγοντας ιδέες και ανακνύονται ιστορικές και κοινωνικές ανάγκες.


Όλοι αυτοί οι μικροί και μεγάλοι πνευματικοί δημιουργοί είναι η αναφορά μας, η έκφραση της ψυχής μας, το διαχρονικό στήριγμά μας, που επιβάλουν υποχρεώσεις και καθήκοντα:


Οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί να τους παρέχουν ηθική ή υλική στήριξη.


Οι αναγνώστες να αγοράζουν τα έργα τους. Οι φιλότεχνοι να προμηθεύονται τις εικαστικές συνθέσεις τους. Και γενικά να προστρέχουν στο κάλεσμά τους όταν παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους.


Τα λέγουμε αυτά, για να προλάβουμε κάποια αρνητικά φαινόμενα μη γίνουν κανόνας.


Και αυτά τα αρνητικά φαινόμενα είναι:


Η αρνητική άποψη ορισμένων για την ωφελιμότητα ή αναγκαιότητα των πνευματικών δημιουργών ή πολιτιστικών πρωτοβουλιών.


Η αδιαφορία να προσφέρουν ή να συνδράμουν καλλιτεχνικές και πολιτιστικές συλλογικές ή ατομικές πρωτοβουλίες.


Η αυτοδιοίκηση κάθε βαθμού δεν είναι πρόθυμη να στηρίξει ιδέες, έργα, προτάσεις και αιτήματα καλλιτεχνικού ή πολιτιστικού ενδιαφέροντος... Πρέπει επομένως, να αποδώσουμε ευχαριστίες και έπαινο σε πολλούς αρμόδιους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την ευαισθησία τους στην πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία και τους φορείς της.


Να επαινέσουμε συμπολίτες μας που μας παρέχουν από τις χρηματικές τους δυνάμεις μέρος, ώστε να υλοποιηθούν ιδέες και σκέψεις που αφορούν τα γράμματα και τις τέχνες.

Με τη λέξη "δήθεν" προσδιορίζουμε κάποιον που δείχνει και επιδεικνύει κάτι, που στην ουσία δεν το κατέχει. Κάνει τον ευγενή, ενώ δεν είναι, κάνει τον δημιουργικό ενώ δεν προσφέρει τίποτα, κάνει τον αλληλέγγυο ενώ κοιτά τον εαυτό του.

Οι "δήθεν κοινωνικοί παράγοντες" με λόγια και προσποιήσεις επιδεικνύουν προθυμία να συνδράμουν έργα και ιδέες, τίποτα δεν κάνουν και στην ουσία ψεύδονται.

Ο "δήθεν " φίλος είναι ανοιχτόκαρδος στην καθημερινότητα και στα δύσκολα κλείνεται στον εαυτό του.

Ο "δήθεν" των ευγενών τρόπων είναι ο μόνος αγενής και υποκριτής.

Με τους "δήθεν" προσδιορίζουμε το ψέμα, το ατομικό. το κοινωνικό, το πνευματικό. Ας τους ξεσκεπάσουμε λοιπόν.

Η κριτική κοινωνικών πράξεων, η κριτική έργων τέχνης και λόγου, έχει τους δικούς της κανόνες και απαιτήσεις.

Έχουν ή πρέπει να έχουν κοινή βάση: τη δικαιοσύνη και επομένως την ηθική.

Ο κριτικός, πέραν από το ότι πρέπει να διακατέχεται από τον ορθό λόγο (όσον βέβαια του επιτρέπουν οι γνωστικές και ηθικές του ετοιμότητες), πρέπει η εσώτερη αιτία της κριτικής του να χαρακτηρίζεται από ηθικότητα και ευγένεια. Με αυτό δεν αποκλείω κάποιος α-ήθης ή ά-νομος ότι δεν μπορεί να κριτικάρει εύστροφα και ευθύβολα έργα και πράξεις. Όμως, η κοινή αποδοχή θα είναι αρνητική. Ενδιάθετα ή φανερά θα πούμε: Κρίμα! Δεν μπορούσε αυτό να το πει κάποιος άλλος;

Ο κριτικός επομένως, πρέπει να έχει πνευματικές και ηθικές ικανότητες τέτοιες, ώστε ο λόγος του να είναι δίκαιος και αποδεκτός.

Ο κριτικός, ιδιαίτερα του λόγου και της τέχνης, πρέπει να είναι φιλάνθρωπος διότι ανεπαίσθητα ανυψούμενος αφ' υψηλού θα βλέπει τα του κόσμου τούτου, χάνοντας το μέτρο των πραγμάτων.

Και ιδιαίτερα πρέπει να είναι ψύχραιμος και ευγενής. Διότι και οι κρίνοντες κρίνονται".



Το παραπάνω άρθρο-σχόλιο του Γεωργίου Π. Αναγνωστόπουλου (Λογοτέχνη και Προέδρου της Ενωσης Αιτωλοακαρνάνων Λοτεχνών), αναδημοσιεύεται από την τριμηνιαία Επιθεώρηση Λόγου και Τέχνης: "ΠΑΡΟΥΣΙΑ", (Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2008)

Όψεις μιας πόλης: Retro Etoliko 1910...

Απλό ενθύμιο εποχών παλιών... Ένα βατράχι λύνει τη γλώσσα του νερού.
Κι είναι παλιά, σοφή η λιμνούλα....

Τα κοστούμια του καλοκαιριού!

Πέντε κοστούμια από τους βασικούς ρόλους της καλοκαιρινής θεατρικής παράστασης: πρόκειται για το ζευγάρι Τάσος και Γκόλφω, τον αντίζηλο του Τάσου τον πλούσιο Κίτσο, την αδερφή του Σταυρούλα και τον θείο τους - άρχοντα του χωριού, Ζήση.

Πρόκειται για τα βασικά τους κοστούμια γιατί θα υπάρχουν και δεύτερα, βασισμένα στις διαφορετικές τους σκηνικές παρουσίες.

Η κεντρική ιδέα της ενδυματολογικής προσέγγισης βασίστηκε στη φουστανέλα, που αναφέρεται στον ποιμενικό βίο και συνδυάζεται με σύγχρονα ενδύματα και αντικέιμενα (θα υπάρχουν αρκετά σύγχρονα στοιχεία στο έργο). Τα γυναικεία κοστούμια αντιπροσωπεύουν κυρίως την κοινωνική θέση της γυναίκας σε ένα ελληνικό χωριό τότε, αλλά και σήμερα. Τέλος επειδή το έργο θα έχει τη μορφή παρωδίας και σάτιρας, επιλέχθηκε να τονιστούν τα στοιχεία εκείνα που αποδίδουν συμβολικά την προσωπικότητα των ρόλων του έργου.

Πρώτη παράσταση για το 2009 - Θεατρική Ομάδα Πολιτιστικού Συλλόγου Αιτωλικού.

Η Θεατρική Ομάδα της πόλης μας ετοιμάζει τη νέα της παράσταση. Μακριά από εορταστικές εκδηλώσεις και τα συναφή, μακριά από συνδυασμούς απαγγελίας πανηγυρικών (κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια) και καταθέσεων στεφάνων στον τόπο θυσίας που φέτος διαθέτει κι ένα "άρωμα"... - Επιλέγει ένα θεατρικό δρώμενο που έρχεται βαθιά μέσα από τη λαική παράδοση της βαλκανικής γης:" Το Τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού", που περιλαμβάνει όλα τα γνωρίσματα της πολύπαθης χερσονήσου, το άγριο πάθος, την παγανιστική έξαρση, τη μανία για έρωτα και θάνατο, τον απόλυτο θρήνο.

Η θεατρική διασκευή του Σωτήρη Χατζάκη, αποτελείται από διάσπαρτες παραλλαγές αυτής της παραλογής από την κεντρική Ελλάδα, την Κρήτη, την Θράκη, τη Μακεδονία και βαλκανικές εκδοχές από τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Συνταιριάζει αφηγήματα, λαικά μοιρολόγια και λαικά δρώμενα από όλες τις ελληνικές περιοχές, καθώς και κατάρες, επικλήσεις, ανακαλήματα και θρηνητικά παραγγέλματα.

Το Δρώμενο που θα παρουσιάσει η Θεατρική Ομάδα, είναι στηριγμένo ακριβώς σ' αυτή τη θεατρική διασκευή του Σωτήρη Χατζάκη, με πολύ λιγότερα όμως πρόσωπα. Η στενότητα χώρου και οι οικονομικές δυνατότητες του Συλλόγου, οδήγησαν σε λύσεις μιας διαφορετικής αλλά ιδιαίτερης παρουσίασης: η ηλεκτρονικά ελεγχόμενη εικόνα επί σκηνής θα μας μεταφέρει σε διαφορετικούς χώρους του δράματος δημιουργώντας μαζί με τα προσεγμένα σκηνικά ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

Το κόστος των σκηνικών (φώτα, κατασκευές, κοστούμια), καλύπτει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αιτωλικού. Στην παράσταση συμμετέχουν εκτός απ' τους "δοκιμασμένους" και νέα μέλη:

Αρετή Τζορβατζή, Σεβαστή Τσέκου, Ηλίας Παναγοδήμος, Αφροδίτη Ζαβιτσάνου, Δημήτρης Στογιάννης, Ντόρα Χαραλάμπους, Θεόδωρος Μπότας, Μαρία Παπαδημητρίου, Νίκος Ευαγγελινός, Χρυσάνθη Κτιστοπούλου, Αντώνης Χαραλάμπους. Συμμετέχει επίσης το χορευτικό τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου στην σκηνή του Γάμου και του Αποχωρισμού.

Η σκηνοθετική διδασκαλία και το "τρέξιμο" για το στήσιμο της παράστασης οφείλεται στον Χρίστο Λάτσινο.

Το θεατρικό δρώμενο "Του Νεκρού Αδερφού" θα παρουσιαστεί στις 21 Φεβρουαρίου, στο Πνευματικό Κέντρο Ευανθίας Καρβέλη.

Στις φωτογραφίες, στιγμιότυπα από τις σχεδόν καθημερινές πρόβες.

Λίγα λόγια για την Ένωση Ελλήνων Χαρακτών...

Βάσω Κατράκη

Νίκος Σταυρακαντωνάκης
Βασίλης Χάρος

Νίκος Δεσεκόπουλος Ελένη Οικονομίδου

"Η Ένωση Ελλήνων Χαρακτών πριν απ' όλα δεν είναι σύλλογος συνδικαλιστικός ή απλά πολιτιστικός. Κύριο σκοπό έχει να δημιουργήσει ενεργά μέλη, που θα ανανεώνουν συνεχώς το έργο τους και θα τα ενώνει η αγάπη για την Χαρακτική...Η Ένωση προήλθε από την ανάγκη των Χαρακτών να αντι μετωπίσουν μαζί τα καλλιτεχνικά τους έργα, για να γνωρίσει το κοινό την ομορφιά της χαρακτικής τέχνης...Στρατευτείτε όσοι αγαπάτε τη γραμμή, το σχήμα, τη μαγεία του άσπρου και του μαύρου, όπως ξεπηδάνε από το φυσικό υλικό, το ξύλο, την πέτρα και το μέταλλο..."

Βασίλης Χάρος,1987

ο εμπνευστής και πρώτος πρόεδρος της ΕΕΧ.

"Τι είναι αυτό που μπορεί να ενώσει άραγε μια ομάδα ανθρώπων, ώστε να επιδιώξει κοινούς στόχους και κοινή πορεία; Δεν μπορεί να είναι άλλο από την αγάπη για ότι κάνουν και κυρίως για εκείνο που οραματίζονται για την Τέχνη, για την προσωπική τους δημιουργία, για το άνοιγμα μιας τόσο κοντινής και οικείας μα ταυτόχρονα και τόσο άγνωστης εικαστικής περιοχής, όπως είναι η Χαρακτική, σε ευρύτερες ομάδες.

Εκτός από την κοινή τους διάθεση να αναδείξουν την εικαστική αυτή περιοχή, το μεράκι τους να βγουν προς τα έξω δημοσιοποιώντας όσο πιο συχνά γίνεται την εργασία τους, την πρωτοβουλία τους να αναδείξουν νέους καλλιτέχνες χωρίς περιορισμούς κα αποκλεισμούς, την πρόθεσή τους να αγκαλιάσουν κάθε δημιουργική προσπάθεια στην Χαρακτική είτε αφορά σε παραδοσιακές μεθόδους είτε σε σύγχρονα μέσα και υλικά, τη στόχευση να αναδείξουν τον παιδευτικό ρόλο της Τέχνης, την αγωνία να εκφράσουν τον κόσμο τους μέσα από τη διαφορετικότητά τους.

Αφού αντιληφθούμε τι κοινό ενώνει αυτή την ομάδα των καλλιτεχνών, σκόπιμο είναι να δούμε και ποιά είναι τα στοιχεία εκείνα που τους διαχωρίζουν και που ουσιαστικά δίνουν στην προσπάθειά τους την προσδοκία για το μέλλον. Γιατί η σκέπη που καλύπτει όλα αυτά τα ανεξάρτητα πνεύματα, καταξιωμένους δημιουργούς και καινούριες φωνές δεν έχει ως στόχο να καθυποτάξει και να ποδηγετήσει, αλλά να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους για δημιουργικό διάλογο και παραγωγική πορεία...αναδεικνύονται όλες οι τάσεις της σύγχρονης Χαρακτικής, παραμένουν ζωντανα τα κινήτρα να προχωρήσουν όλοι λίγο πιο μακριά στην διατύπωση των αναζητήσεών τους και να καταγράψουν την προοπτική για το μέλλον.

Η ίδρυση της ΕΕΧ, οφείλεται κατ' εξοχήν στη διάθεση και την πρωτοβουλία του αλησμόνητου Βασίλη Χάρου. Η άνδρωση και η συσπέιρωση γύρω της πολλών καλλιτεχνών δεν θα είχε κανένα νόημα αν ήταν απλά ένα εργαλείο συνδικαλιστικής δράσης. Η παγίδα είναι ορατή και επικίδυνη . Αλλά ευτυχώς το όραμα των ανθρώπων της δεν έχει καμία σχέση με καμία συντεχνιακή λογική που θα αναδείκνυε τέτοιου είδους στόχους. Το όραμά της είναι η παιδευτική λειτουργία της τέχνης τους, η προσήλωσή τους στην εικαστική λειτουργία της, το ενδιαφέρον τους να γνωρίσει ο αμύητος τις προσπάθειές τους, να γευτεί το εικαστικό αποτέλεσμα με το κριτικό του μάτι και τελικά με τη γνώση που θα αποκτήσει να μετατραπεί σε κοινωνό και συμμέτοχο.

Η Χαρακτική, η κατ' εξοχήν δημοκρατική Τέχνη, αφού ηπολλλαπλότητα των γνήσιων αντιτύπων της επιτρέπει τη μεγάλη διασπορά της, αποτελεί και μια εξόχως δημιουργική διαδικασία, που συχνά είναι άγνωστη... Το δύσκολο για τους πολλούς ασπρόμαυρο χαρακτικό, που κρύβει μέσα του όλη την αγωνία της έκφρασης με ελάχιστα μέσα, το πιο προσιτό αλλά και τεχνικά πολυσύνθετο έγχρωμο ή ακόμη οι τεχνικές με πειραματικές μεθόδους δεν κρύβουν μόνο μια επίπονη χειρωνακτική εργασία, αλλά και περίσευμα ψυχής, για να αναδείξουν το τελικό εικαστικό αποτέλεσμα. Αυτό το περίσευμα είναι που παρακινεί τους καλλιτέχνες στην ΕΕΧ να μην περιχαρακωθούν αποκλειστικά και μόνο στη δημιουργική διαδικασία της παραγωγής του έργου τους, μα παράλληλα να αφιερωθούν με όλες τους τις δυνάμεις σε στόχους παιδευτικούς..."

ΘΑΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ

Καθηγητής Ιστορίας Τέχνης -Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Ιδρυτικά μέλη της ΕΕΧ:

Βασίλης Χάρος, Βάσω Κατράκη, Κώστας Γραμματόπουλος, Φώτης Μαστιχιάδης, Χρήστος Δαγκλής κ.α.

Στις φωτογραφίες έργα όλων όσων διατέλεσαν πρόεδροι της ΕΕΧ - παρούσα: Βάσω Κατράκη...

Ένωση Ελλήνων Χαρακτών. Το νέo Δ.Σ.

Με την πραγματοποίηση εκλογών το Δεκέμβριο αναδείχτηκε το νέο Δ.Σ. της Ε.Ε.Χ., το οποίο αποτελείται από τον Νίκο Σταυρακαντωνάκη (πρόεδρο), την Ντίνα Κώτσιου (αντιπρόεδρο), τη Ρένα Ανούση (γραμματέα), την Ελένη Κάπρου (ταμία),τη Δήμητρα Κουμαντάκη, το Νίκο Δεσεκόπουλο και την Φλοράνς Χρηστάκη (μέλη). Ο απερχόμενος πρόεδρος Νίκος Δεσεκόπουλος δήλωσε τα εξής: "...ήρθε η στιγμή να παραδώσω το "τιμόνι" στα νεώτερα μέλη, με σκοπό την ανανέωση. Πέρα από την προσωπική μου ανάγκη να επιστρέψω στην προσωπική μου πορεία, θεωρώ απολύτως φυσικό, όσο και υγιές να αναλάβει ένα άλλο μέλος της ΕΕΧ, ώστε να δώσει μιαν άλλη ώθηση, ένα άλλο στίγμα. Προσωπικά θα παραμείνω κοντά, δίπλα στο νέοΔΣ και ιδιαίτερα στο νέο πρόεδρο Νίκο Σταυρακαντωνάκη. Σήμερα η ΕΕΧ, αριθμεί ογδοντα πέντε μέλη, που ενεργά συμμετέχουν σε κάθε δραστηριότητά της, ενώ από την ίδρυσή της έχουν γίνει περίπου πενήντα ομαδικές εκθέσεις χαρακτικής, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Η ΕΕΧ έχει κατακτήσει την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία φορέων πολιτισμού, όπως ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων, η Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), το Ίδρυμα και η Πινακοθήκη Αβέρωφ, η Πινακοθήκη Γ.Ι. Κατσίγρα στη Λάρισα, η Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας, Καρδίτσας, Κέρκυρας, Λευκάδας, Ρόδου κ.τ.λ. Η πορεία της ΕΕΧ, αναγνωρίζεται με τη συμμετοχή της στο ΔΣ του Μουσείου Χαρακτικής Β. Κατράκη στο Αιτωλικό, στην Οργανωτική Επιτροπή της Τριεναλλε Χαρακτικής της Μεσογείου στη Ρόδο... Φέτος ο κύκλος των δραστηριοτήτων έχει ανοίξει πολύ με τις εκδηλώσεις στο εξωτερικό και την συνεργασία με αντίστοιχους φορείς καθώς και με δράσεις όπως το ΑTHENS PRINT FESTIVAL, τον Ιούνιο του 2009. Δεν είναι μυστικό πλέον σε φιλότεχνους, φορείς, συλλέκτες και συναδέλφους, ότι η πορεία της Νεώτερης Ελληνικής Χαρακτικής περνά μέσα από τη συλλογική προσπάθεια των μελλών της ΕΕΧ."

Περισσότερα στο http://www.haraktes.org

Μέλος της ΕΕΧ από τον Οκτώβριο του 2005, είναι ο Γρηγόρης Κότσαρης και από τον Δεκέμβριο του 2008, ο Μιχάλης Κότσαρης. Στη ΕΕΧ ανήκουν και δραστηριοποιούνται εννέα Καθηγητές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας και Θεσσαλονίκης καθώς και η Γενική Γραμματέας του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.

Όψεις μιας πόλης Ι

Η δυτική παραλία από διαφορετικές οπτικές γωνίες, γύρω στη δεκαετία του 50. Βρείτε τις διαφορές! (Εκτός από την διαπλάτυνση της προκυμαίας που είναι ολοφάνερη).